உனக்குள்ளே....

சந்தோஷம் காணாத வாழ்வுண்டா? சந்தோஷத்தை நிர்ணயிப்பது யார். நம் சந்தோஷத்தை எங்கு வைத்திருக்கிறோம்.இது போன்ற பல கேள்விகள் நமக்கிடையே அவ்வப்போது எழுந்தாலும், அப்போதைக்கு மனம் என்ன சமாதானம் சொல்கிறதோ, அதை தான் நாம் நடைமுறைப் படுத்துகிறோம். மனமானது சரியான வகையில் தான் சமாதானம் செய்கிறதா? என்பது அவரவர் தன்மைகேற்பவும், நம்பிக்கைகேற்பவும் மாறுபடுகிறது.

உண்மையிலேயே சந்தோஷத்தை வரையருக்க இயலுமா? , என்றால் இயலாது. இது தான் சந்தோஷம் என்று சில விஷயங்களை மட்டும் நாம் ஒதுக்கி விடுவதில்லை.மனம் எதில்லெல்லாம், பூரண திருப்தி அடைகிறதோ, அது மனதிற்குள் சந்தோஷமாக மலர்கிறது. மனம் பூரண திருப்தி அடைய, ஆசைகள் பூர்த்தி செய்யப் படவேண்டி இருக்கிறது. ஆசைகளை உண்டாக்க, ஒரு இலக்கை நாம் நிர்ணயிக்க வேண்டி இருக்கிறது. அதாவது, இன்ன பொருள் கிடைத்தால் எனக்கு சந்தோஷம் என்பதை ஒரு இலக்காக வைத்து மனமானது ஆசைப் படும் போது, அது நடக்க வேண்டும் என்ற எதிர்ப்பார்ப்பு ஏற்படுகிறது. அந்த எதிர்பார்ப்பு பூர்த்தி செய்யப்படும் போது, சந்தோஷமனது மலர்கிறது.

ஒரு இலக்கை வைத்து, ஆசைகள் எழும் போது, அவ்விதமாக சந்தோஷத்தை அடைய ஏதுவாக இருக்கிறது. ஆனால் இலக்கில்லாமல், எது கிடைத்தால் எனக்கு சந்தோஷம் என்ற கேள்வியும், மற்றவருக்கு கிடைக்கும் எல்லாமே எனக்கும் கிடைத்தால் , சந்தோஷம் என்று வரும் போது, நம் இலக்கு இன்னதுதான் என்ற குறிக்கோள் மறைந்து, மற்றவரின் இலக்கை நம் இலக்காக கொண்டு, சந்தோஷத்தை தேடுவதால் தான், பூரண சந்தோஷத்தை அடைந்த திருப்தியை நாம் அடையாமல் போகிறோம்.

எனக்கு என்ன வேண்டும் என்ற நினைவு நம்மிடையே சற்று குறைவு தான். இந்த நிலையை அடைய, தெளிந்த மனம் வேண்டும். உலகம் எவ்வழியோ அதுவே என் வழி என்று ஆகும் போது, பூரண திருப்தி தரும் சந்தோஷத்தை நம்மால் அடைய முடியாமல், மற்றவர்கள் நம் சந்தோஷத்தை நிர்ணயித்தவர்கள் ஆகிறார்கள்.

ஒரு கதை உண்டு.முல்லா நஸ்ருதீன் ஒரு முறை அழுது கொண்டே இருந்தாராம். அவரின் நண்பர் அதைக் கண்டு, ஏன் அழு்து கொண்டே இருக்கிறாய் என்று கேட்க, அதற்கு முல்லா, என் மாமா நேற்று இறந்து விட்டார், போகும் போது, ஒரு லட்ச ரூபாயை என் பெயரில் எழுதி வைத்துவிட்டு போய் விட்டார் என்று அழுதாராம் அதற்கு நண்பர், போனால் போகிறது, வருத்தப்படாதே.அவர் போனாலும், உனக்கு சொத்து வந்து விட்டதல்லவா, அதை நினைத்து சந்தோஷப்படு என்று கூறினார். அதை கேட்ட முல்லா மேலும் அதிகமாக அழ ஆரம்பிக்க, பதைபதைத்த நண்பர், ஏன் மேலும் அழுகிறாய் என்று கேட்க, போன மாதம் என் தாத்தா இறந்து போனார், அவரும் என் மேல் இரண்டு லட்சங்களை எழுதி வைத்து விட்டு போய்விட்டார் என்று அழ, அந்த நண்பருக்கு ஆச்சர்யமாக போய் விட்டது.அடடா! மேலும் உனக்கு சொத்தாக குவிந்து இருக்கிறது. அப்படியும் நீ ஏன் அழ்து கொண்டே இருக்கிறாய் என்று வினவ, அதற்கு முல்லா, நான் என்ன செய்வேன், என் மேல் இனிமேல் சொத்து எழுதி வைத்து இறந்து போக, இன்னும் உறவினர்கள் இல்லாமல் போய் விட்டனரே என்று தான் அழுகிறேன் என்று சொன்னாராம்.

எப்படி இருக்கிறது கதை. இது தான் நடந்து கொண்டிருக்கிறது நம்மில். நம் கை, கால், உடல் எல்லாம் நன்றாக இருந்தும், நம்மால் இவை எல்லாம் எனக்கு நன்றாக இருக்கிறதே என்ற எண்ணமும், திருப்தியும் நமக்கு கிடைப்பதில்லை. ஏதோ ஒரு விரலை இழந்தாலே, இப்படி நாம் இழந்து விட்டோமே என்ற அதிருப்தியானது, நல்ல கை கால், உடல் நலத்துடன் வாழ்ந்தாலே போதும், நிம்மதி என்ற கட்டத்திற்கு நம்மை இட்டு சென்று விடுகிறது.

நம்மிடம் இருக்கும் எந்த விதமான பொருளின் அருமையை நாம், அதை இழக்கும் போது தான் உணர்கிறோம். உணரப்படும் போது, அப்பொருள், நமக்கு இல்லாத ஒன்றாக ஆகிவிடுகிறது. சிறிது, சிந்தித்தாலே போதும், நம்மில் எத்துணை சந்தோஷம் நிறைந்திருக்கிறது. அது எங்கெல்லாம், நமக்குள் ஒளிந்திருக்கிறது. அவற்றை இனம் காணுதல் எப்படி, இனம் கணடு, மன நிறைவை காண்பது எப்படி. இப்படியெல்லாம் நம்மால், சந்தோஷத்தை பல வழிகளில் மனதார அடையவும் முடியும். பூரணமாக உணரவும் முடியும்.. அப்புறம் என்ன ! வாழ்வே ஆனந்தம் தான் !