வெளியே வா.

நம் வாழ்ககையை நம் இஷ்டப்படி வாழ்கிறோமா? நாம் நினைப்பது போலேயே நாம் இருக்கிறோமா. இது எல்லோருக்குள்ளும் இருக்கும் கேள்வியா? இல்லையா? என்பது எனக்குத் தெரியவில்லை.ஆனால், அது கேள்வியாக இருந்தால், அதற்கு பதிலை நாமே சொல்லி விடலாம், எனக்குள் பல முறை இந்த கேள்வி எழும்பி இருக்கிறது. அதற்கு பதிலும் கிடைத்திருக்கிறது. அந்த பதிலை இங்கு பகிர்ந்து கொள்ளலாம் என நினைக்கிறேன்.

நம் விருப்பப்படி வாழவிடாமல் தடுப்பது நம் எதிரிகளா? நாமே தான். நம்முடைய இன்யெபிஷியன்சஸ் (inhibitions) தான்.இந்த இன்யெபிஷியன்ஸ் என்ற ஓட்டுக்குள் நாம் அடிக்கடி ஓடிப்போய் ஒளிந்து கொள்கிறோம்.

தனிமையில், நமக்காக நம் குடும்ப நபர்கள் படும் கஷ்டத்தை நினைத்து பார்த்திருப்போம். நமக்காக இத்துணை செய்கிறார்களே என்று பூரித்து மகிழ்ந்திருப்போம். ஆனால் எத்துணை முறை நாம் அதை அவர்களிடம் வெளிக்காட்டி இருக்கிறோம். அவர்களை மிகவும் நேசிப்பதாக சொல்லி இருக்கிறோம். அப்படி நாம் அவர்களிடம் சொல்ல முடியாமல் நம்மை தடுப்பது எது. நம் இன்கெபிஷியன்ஸ்.(inhibitions)

மனதிற்குள்ளேயே பாசத்தையும், அன்பையும், காதலையும் வைத்துக் கொண்டே நம்மால் திருப்தி கொள்ள முடிகிறதே தவிர, அம்மாவிடமோ, அப்பாவிடமோ, தங்கை, தம்பி, அண்ணண், அக்கா, மனைவி, காதலி மற்ற உறவுகளிடமோ, அவர்களைப் பற்றி நாம் சேர்த்து வைத்திருக்கும், நல்ல எண்ணங்களையோ, நல்ல அபிப்ராயங்களையோ வெளியே அவர்களுக்கு புரியும் விதத்தில் சொல்லி இருக்கிறோமா என்றால், இல்லை என்று தான் பெரும்பாலனோர் கூறுவோம்,ஏன் என்று விளக்கம் கேட்டால், எல்லாவற்றையும் வெளியே சொன்னால் தான் அன்பா என்ற மறு கேள்வி தான் எழும்புமே அன்றி, அந்த அன்பை மற்றவர் புரிந்து கொள்ள நாம் நம் பக்கத்திலிருந்து என்ன செய்தோம் என்று நாம் நினைப்பதே இல்லை.

ஞாபத்தில் இருந்து கூட அழிந்து விட்ட ஏதோ ஒரு தகராறுக்காக, பல ஆண்டுகளாக பேச்சு வார்த்தையே இல்லாமல் இருக்கும், எத்தணையோ உறவு முறைகளும், ஒரே இடத்தில் வேலை பார்த்தும், ஒரு சிறிய தகராறினால் பேசாமல் முகம் திருப்பிக் கொண்டு போவதற்கும் எது காரணம் என்று பார்த்தால் இன்கெனிஷியன்ஸ்(inhibitions) மட்டுமே காரணம்.

பாட்டு பாட ஆசை இருக்கும், ஆட்டம் ஆட ஆசை இருக்கும், ஏன் கண்ணீர் விட்டு கதற வேண்டும் என்ற எண்ணம் கூட இருக்கும். ஆனால் மற்றவர்கள் என்ன நினைப்பார்களோ என்று பயந்து, நாம் விரும்பும் சின்னச் சின்ன விஷயங்களைக் கூட செய்வதில்லை.பிறர் கண்ணுக்கு நன்றாக தெரிய வேண்டும் என்று நம் சந்தோஷத்தையே காலால் மிதிக்கிறோம். இந்த தடைகளை எல்லாம் உடைத்து சுத்ந்திரம் அடைவது எப்போது.

எப்போதோ, மதிப்பெண் குறைந்ததற்காக கடுமையாக கோபித்துக் கொண்ட அப்பா, தான் கோபித்துக் கொண்டதோடு நிறுத்திக் கொள்வதால், ஒரு இரும்புத் திரையை தனக்கும், தன் மகனுக்கும் இடையே எழுப்பி விடுகிறார். மகனும், அப்பாவிற்கு தன் மேல் பாசம் இல்லையோ என்று நினைத்துக் கொண்டு விடுகிறான். கோபப் பட்டு விட்டு, பாசம் இருந்தாலும், அப்பாவுக்கு தன் மகனிடம் பக்கத்தில் உட்கார்த்து பேச முடியவில்லை. ஒரு பெரிய இடைவெளியை இருவரும் விரும்பாமலேயே அமைத்துக் கொண்டு விடுகின்றனர்.

அதே அப்பா, ஒரு நாள் தனக்கு கிடைத்த ஒரு பரிசை, அப்பரிசை கொடுத்தவர், அப்பரிசை தான் மிகவும் நேசிக்கும் ஒருவருக்கு கொடுக்கச் சொன்னார் என்று சொல்லி தன் மகனிடம், "நான் மிகவும் நேசிக்கும் நப்ர் நீ தான் , இந்தா பரிசு" என்று வழ்ங்கும் போது தான், பல வருடம் இது புரியாமல் போய் விட்டதே என்று மகன் விம்மி அழுகிறான். இதே நிலை தான் நம்மில் பலருக்கும்.

யாரையாவது நெஞ்சார நேசிக்கிறீர்களா? உங்கள் தாயை, தந்தையை, தமக்கையை, கணவனை, மனைவியை, பிள்ளைகளை மிகவும் நேசிக்கிறீர்களா. ஆனால் அதை வெளியே காட்ட முடியாமல் உங்களுக்குள் எழும் இன்கெபிஷியன்ஸை உடைத்தெறியுங்கள். உங்களை அவர்களுக்குத் தெரியப் படுத்துங்கள். அப்போது தான், நீங்கள் விரும்பும் வாழ்க்கை உங்களுடையதாகிறது.